W metodzie VEGA TEST, tak samo jak w klasycznej metodzie Volla, wykorzystuje się porównanie zmian przewodzenia elektrycznego na punktach pomiaru ze stanem organizmu, lecz na nieco innej podstawie metodycznej. W metodzie VEGA TEST istotne jest teoretyczne założenie, że w sensie czynnościowym organizm człowieka stanowi całokształt wielu procesów cyklicznych, które w sposób harmonijny i zsynchronizowany zgodnie współdziałają ze sobą i decydują o homeostazie (wewnętrznej stałości środowiska) organizmu jako całości. W zarządzaniu homeostazą kluczową rolę odgrywa wegetatywny układ nerwowy, który pełni jednocześnie funkcję zarządzania i interpretacji wszystkich sygnałów informacyjnych wewnątrz organizmu. Odwołując się do wegetatywnego układu nerwowego (jako „szkieletu” informacyjno-energetycznego), można uchwycić jego odpowiedź na oddziaływanie drgań nieobojętnych dla organizmu. Odpowiedź ta występuje w postaci zjawiska rezonansu.

Rezonans to gwałtowne zwiększenie (lub zmniejszenie) amplitudy drgań przy zbieżności częstotliwości obwodu zewnętrznego i wewnętrznego. Dlatego też, mierząc wskaźnik przewodnictwa elektrycznego na punkcie pomiaru i następnie włączając do obwodu pomiaru preparaty testowe o różnym znaczeniu, rejestruje się zmiany przewodnictwa elektrycznego w tym punkcie z podłączonym określonym preparatem i wyciąga wnioski co do obecności lub braku jakiegoś procesu lub zjawiska w organizmie. O ile w klasycznej metodzie dr Volla istnieją dyskretne reprezentacje poszczególnych narządów lub układów w postaci odpowiadających im punktów pomiaru i tylko ogół punktów pomiaru daje nam pojęcie o organizmie jako całości, to w metodzie VEGA TEST jeden jedyny reprezentatywny (częściej nazywany powtarzalnym) punkt pomiaru jest wirtualnym modelem całego organizmu i każdy testowany na nim obiekt nabiera globalnego znaczenia w kontekście całego organizmu.

Historia powstania metody diagnostyki metodą VEGA TEST (WRT)

Metoda biorezonansu metodą VEGA TEST została opracowana w Niemczech przez lekarza Helmuta Schimmela w roku 1978. U jego podstaw leżą metody diagnostyki elektroakupunkturowej R. Volla i czynnościowej diagnostyki bioelektronowej W. Schmidta i H. Pflauma. Ponad 15-letnie badania doktora Schimmela i jego zwolenników zmieniły tę metodę w nadzwyczaj skuteczny sposób diagnozowania. Współczesne rozwiązania inżynieryjno-techniczne pozwalają ściśle połączyć obie metody – metodę Volla i Vega- test, ponieważ obie te metody w niezastąpiony sposób nawzajem się uzupełniają.

Terapia biorezonansowa

Terapia biorezonansowa została odkryta w Niemczech przez doktora F. Morela i inżyniera E. Rashe w 1976 roku. Jej idea całkowicie współgra z pojęciem człowieka jako spójnym, samoregulującym układzie, który wymaga uwzględnienia obecności mnóstwa wzajemnych powiązań pomiędzy jego komórkami, tkankami, narządami i układami. Podstawą funkcjonowania organizmu są procesy wymiany energoinformacyjnej.

Organizm jak układ samoorganizacyjny się dysponuje wszystkim, co jest konieczne do zachowania homeostazy. Właśnie dlatego zadaniem medycyny elektroinformacyjnej, której gałęzią jest terapia biorezonansowa, jest uaktywnienie naturalnych mechanizmów nastawionych na przywrócenie i utrzymanie stanu zdrowia.

Podstawowe zasady terapii biorezonansowej bazują na tym, że każdy żywy organizm i wszystkie jego funkcjonujące układy stanowią źródło nadzwyczajnie słabych drgań elektromagnetycznych o szerokim spektrum częstotliwości, które z kolei obejmuje szeroki zakres fal różnej długości, od bardzo długich do niezwykle krótkich. Drgania te właściwe organizmowi nazywamy fizjologicznymi lub harmonicznymi oscylacjami.

Przy przenikaniu czynników patogennych lub pojawieniu się choroby w organizmie powstają nowe źródła drgań elektromagnetycznych, tak zwane patologiczne lub nieharmoniczne, które zaburzają jego równowagę fizjologiczną.

Organizm choruje w przypadku, kiedy nie jest w stanie utrzymać dynamicznej równowagi pomiędzy drganiami fizjologicznymi i patologicznymi, nie może zneutralizować wahań patologicznych i sprowadzić ich do dopuszczalnego poziomu. Dlatego zadaniem terapii biorezonansowej jest „oczyszczenie” organizmu ze szkodliwych drgań i dodatkowe „doładowanie” częstotliwościami fizjologicznymi.

Częstotliwości rezonansowe charakterystyczne dla normalnego rozwoju ewolucyjnego organizmu wyparte podczas choroby przez czynniki patologiczne są dla organizmu priorytetowe i dlatego szybko przez niego przyswajane, przez co przywracają jego właściwe funkcjonowanie. Dzieje się tak dzięki powtarzanych w krótkim czasie i wciąż korygowanych działań terapeutycznych. Składnik energetyczny tych działań jest nadzwyczajnie mały, jednak ich wysoka skuteczność uwarunkowana jest dokładną zgodnością z fizjologicznymi częstotliwościami i amplitudami charakterystycznymi dla organizmu żywego.

Przy pomocy opisanej wyżej metody terapia biorezonansowa osłabia i blokuje szkodliwe drgania i nasyca organizm drganiami fizjologicznymi. Ponieważ za wszystkimi zaburzeniami biochemicznymi i morfologicznymi w organizmie stoją przede wszystkim patologiczne drgania elektromagnetyczne, to podejmowana terapia w istocie „niszczy” i „wydala” z organizmu wszystko to, co jest przyczyną choroby.

Należy powiedzieć, że terapia biorezonansowa świetnie łączy się z metodami terapeutycznymi medycyny klasycznej. W szczególności pozwala ona skontrolować różne warianty leczenia fizjoterapeutycznego lub farmakologicznego, czyli ustalić dawkę, ilość dziennego zażywania i wrażliwość na działanie każdego środka. Istotna pomoc w leczeniu farmakologicznym może zostać udzielona przez terapię biorezonansową, dzięki zmniejszeniu efektów ubocznych przyjmowania lekarstw, optymalizacji ich doboru i dawki.

W terapii biorezonansowej istnieje również możliwość wprowadzania do organizmu ludzkiego fal elektromagnetycznych odpowiadających określonym czynnikom chorobotwórczym (bakterie, wirusy, grzyby, pasożyty) w inwersji. Dzięki temu drobnoustroje, grzyby i pasożyty obumierają, pozwalając człowiekowi na szybki powrót do zdrowia.

Skuteczność stosowania terapii biorezonansowej według różnych danych stanowi od 75 do 95%. Obecnie wykorzystywana jest przy leczeniu szerokiego spektrum schorzeń w różnych dziedzinach medycyny.